Unang Yugto

Minsan ko nang tinanong ang aking sarili kung bakit kahit ako'y nasasaktan, ay hindi pa rin ako makalimot, hindi pa rin ako makalaya. At sa tuwing maisip kita, ay lalo akong nasasaktan, lalong naninikip ang aking dibdib, di ko malaman kung sa galit sayo o galit sa sarili ko, o dala lamng ito ng labis na awa sa aking sarili dahil sa lugmok kong kinalalagyan ngayon, ang labis na nagluluksa dahil sa pagkawala ng pagmamahalan - hindi, dahil sa pagtalikod mo sa ating sumpaan ng pagmamahalan.

Saan ko man ibaling ang aking mga paningin, ikaw at ikaw ang nakikita ko. Ako na yata ang pinakasira-ulong tao sa mundo, iyon ay dahil nagmahal ako sayo.

Hindi ko maitago ang aking kalungkutan. Alam kong sa ngayon ay dapat kong damhin ang sakit na ito, dapat kong lasapin ang bigat ng puso, ang at ubusin ang mga luha, at nang sa gayon, mailabas ko ang lahat-lahat ng aking nararamdaman, mailabas ko ang lahat ng galit at hinagpis, at nang sa huli, sa huli ay makaramdama ako ng pagod, maitulog at maipagpahinga ang pagod ko ng pagkatao. At kung ang lahat ay wala na, akoy manhid na, di na ako masasaktan. Di mo na ako masasaktan.

Di mo na ako masasaktan!

Paglalahad

Ito nag aking unang sabak sa blogging. Matagl ko nang minimithing mailahad at mai-share sa lahat ang aking kwento, tagumpay man o kabiguan, kasayahan o kalungkutan, at mga kwento ng puso, pagmamahalan at pag-aawayan.

Sana ay samahan nyo ako sa aking paglalakbay. Alam kong kakailanganin ko ang inyong pagdamay sa minsan nang masalmuot na paglalakbay.

Ang mundo ay malawak, pero minsan ay nagiging isang maliit na kulungan, lalo na sa mga taong may mabigat na dinadala, problema man o sadyang kabiguan sa buhay.

Ako ay naging lahat ng ito, at minsan ko nang nakayanan ang lahat, pero hanggang kelan ang kakayahan kong lumaban?

Kayo ang magiging gabay at lakas ko, mga kaibigan ko.

Rafi